Wij zijn een groepje gedupeerde ouders die andere gedupeerde ouders een luisterend oor bieden. Het contact hebben met een andere gedupeerde ouder om je verhaal te delen is een waardevol onderdeel tijdens het herstelproces. Het herstelproces is namelijk een lange weg met soms nog vele onduidelijkheden. De herkenning die men voelt in contact met een andere gedupeerde tijdens het uitwisselen van ervaringen en verhalen kan een fijne bijdrage zijn in het herstelproces van de ouder. Gedupeerden kunnen hun verhaal delen met hulpverleners of familie/vrienden, maar vanwege de complexe situatie waarin ouders verkeerden en nog steeds verkeren is het soms ook lastig de hele situatie uit te leggen aan niet-gedupeerden. Er spelen vooroordelen een rol, stigma’s, maar ook onbegrip. Want wat betekent het nu echt om gedupeerd te zijn?
Het gedupeerd zijn van de toeslagenaffaire beperkt zich namelijk niet alleen altijd tot financiële problemen. Het zijn vaak problemen die ontstaan zijn vanuit enorme financiële problemen. Ouders kregen soms te maken met bemoeizorg, zoals Veilig Thuis, waarbij ouders onder “curatele” kwamen te staan, omdat men de kinderen in gevaar zouden hebben gebracht. De oorzaak werd daarbij niet aangepakt, of begrepen. Ouders schaamden zich voor hun situatie, gingen geloven dat zij schuldig waren aan het ontstaan van de problemen en probeerde deze problemen met man en macht zelf op te lossen. Ouders konden niet vechten tegen een groot orgaan zoals de belastingdienst. Zij werden niet geloofd en niet geholpen en hebben jarenlang onder zeer moeilijke omstandigheden hun hoofd boven water moeten houden.
Vanwege het hardvochtige terugvorderbeleid wat werd uitgevoerd door de belastingdienst hebben gezinnen in onmenselijke omstandigheden moeten overleven. Dit zorgde voor schaamte en onbegrip in hun omgeving en onbegrip bij hulpverlenende instanties. De belastingdienst heeft het namelijk nooit fout en als men daarmee ontzettend mee in de problemen komt, heb je de situatie aan jezelf te danken. Dat was vaak het vooroordeel waar ouders mee te kampen hadden. Vanwege schaamte en vooroordelen hebben ouders veel wantrouwen naar overheidsinstanties en hulpverlening. Zij hadden hen juist moeten helpen, maar zij zijn overal weggestuurd of werden door vooroordelen van de geboden hulpverlening soms nog verder in de problemen gebracht. Of ouders zochten vaak geen hulp, omdat men de angst had vanwege deze vooroordelen juist nog meer problemen over het gezin af te roepen. Zij werden zorg mijdend en verstoken van alle hulpverlening. Sociale contacten werden minder en ouders hebben letterlijk zichzelf “opgesloten” in hun huis met angst voor blauwe/roze brieven van de belastingdienst of de deurbel voor een leger aan deurwaarders waar ouders dagelijks dan wel wekelijks mee te maken kregen.
Ouders leefden vaak van een beslagvrijevoet, omdat er steeds loonbeslag werd gelegd en vaak exclusief andere toeslagen, omdat deze vaak werd uitbetaald aan de kinderopvangtoeslagschuld. Dat wat over was, was vaak alleen genoeg om de huur en zorgverzekering van te betalen. Niets om van te leven, laat staan schulden af te lossen, waardoor gezinnen steeds verder in de schulden terecht kwamen. Vaak was deze situatie zelfs niet op te lossen met schuldhulpverlening. Ouders werden niet geholpen, omdat de belastingdienst vaak niet wilden meewerken aan een schuldhulpverleningstraject. Dit jaren aan een stuk moeten doorstaan, zonder oplossing is onmenselijk en ondragelijk geweest voor veel ouders, laat staan wat dit voor hun kinderen heeft betekend. Het bieden van een luisterend oor door een andere gedupeerde is waardevol. Het bespreken van de gezamenlijke ervaring van een tijd waarin men zich machteloos heeft gevoeld, de moeilijke omstandigheden waarin de kinderen moesten opgroeien, de uitputtingsslag die men heeft gevoeld en nu nog voelt vanwege de lange weg in het herstelproces biedt troost, houvast en herkenning. Soms voelen ouders zich te emotioneel, of te moe om weer een “gevecht” aan te gaan of het openrijten van oude wonden geeft hun angst en zorgen. Dit willen zij vaak niet bespreken met de geboden hulpverlening. Dit vaak vanwege schaamte en wantrouwen. Wij kunnen hierin een rol spelen om ouders bij te staan in gesprekken als zij dat nodig hebben en wensen.